نظریه افزایش جمعیت و بحران غذایی، اولین بار در سال 1798 توسط توماس مالتوس، کشیش و اقتصاددان انگلیسی، مطرح شد. بر اساس این نظریه که به نظریه مالتوس معروف گردید، منابع محدود موجود بر روی کره زمین پاسخگوی رشد چشمگیر و سریع جمعیت در دنیا نبوده و در نتیجه تنش‌ها و بحران‌های ناشی از کمبود منابع در آینده غیرقابل اجتناب خواهدبود.

مالتوس معتقد بود که رشد جمعیت به صورت هندسی و رشد کشاورزی به صورت حسابی است و این رشد جمعیت جوابگوی منابع موجود برای بشر نخواهد بود. بنابراین مالتوس راهکار حل این مسأله را جلوگیری از افزایش جمعیت و ازدواج دیرهنگام اعلام‌کرد.

نئومالتوسین‌ها هم از دهه سوم قرن 19 میلادی به بعد با الهام از نظریه مالتوس به حمایت از نظریه کنترل جمعیت و جلوگیری از افزایش باروری پرداختند. تفاوت اصلی بین مالتوسین‌ها و نئومالتوسین‌ها آن است که نئومالتوسین‌ها توسل به راه‌های غیرمشروع و غیراخلاقی را نیز برای رسیدن به این هدف مجاز می‌شمردند.

اما این نظریه به سرعت با مخالفت گروه‌های مختلف روبه‌رو شد، کورنوکوپیاین‌ها (Cornucopians) به شدت با نگاه بدبینانه نئومالتوسین‌ها مخالف بودند. آن‌ها معتقد بودند که نئومالتوسین‌ها اثرات پیشرفت فناوری و مشارکت‌های اجتماعی در آینده برای تأمین و دسترسی بیشتر به منابع غذایی مورد نیاز بشر را نادیده گرفته‌اند.

از نگاه کورنوکوپیاین‌ها پیشرفت فناوری در افزایش بهره‌وری و راندمان کشاورزی، افزایش تولید محصولات، تصفیه آب‌وفاضلاب، شیرین کردن آب شور دریا و سایر پیشرفت‌ها می‌تواند به تأمین نیازهای حیاتی بشر در آینده کمک نماید.